Ένα λατινικό χειρόγραφο του 14ου αιώνα που αναδύεται από τη λήθη χάρη σε μια γαλλική μετάφραση του 17ου αιώνα, επτά εγκλήματα μέσα σε επτά ημέρες, που διαπράττονται στην απομονωμένη βιβλιοθήκη ενός μοναστηριού, ένας πρώην κατήγορος της Ιερής Εξέτασης που ερευνά επίμονα αυτά τα εγκλήματα ώσπου να ανακαλύψει την αλήθεια. Το 1980 κανένας δεν θα στοιχημάτιζε ούτε δεκάρα για το ενδιαφέρον που παρόμοια αφηγηματικά συστατικά (ήδη γνωστά, ήδη δοσμένα, ήδη φθαρμένα από τη λογοτεχνία του είδους) θα μπορούσαν να διεγείρουν. Και όμως Το όνομα του ρόδου σημείωσε επιτυχία χωρίς προηγούμενο, παγκόσμια αναγνώριση, που μετέβαλε εκ βάθρων τα κριτήρια της εκδοτικής παραγωγής, και όχι μόνο της ιταλικής. Ειρωνεία ασφαλώς και λογιοσύνη και τέλεια απόδοση του ιστορικού περιβάλλοντος και μεγάλη κατασκευαστική δεξιοσύνη. Αλλά το κλειδί αυτής της εντελώς απροσδόκητης υποδοχής δεν έγκειται τόσο στα επιμέρους στοιχεία όσο στη θαυμαστή δοσολογία τους, στην ακροσφαλή και όμως σταθερότατη ισορροπία τους χάρη στην οποία κατανέμονται αδιάλειπτα σε κάθε στιγμή της εξιστορούμενης περιπέτειας. Κάτω από την επιφάνεια του αστυνομικού μυθιστορήματος εποχής ή νεογοτθικού ή ιστορικού μυθιστορήματος, όπως θα μπορούσε να το πει κανείς, κρύβεται πιθανώς το πρώτο και σημαντικότερο ιταλικό μυθιστόρημα της μεταμοντέρνας εποχής, ένα σύγχρονο κλασικό έργο, το οποίο δεν έπαψε και ίσως ουδέποτε θα πάψει να ενδιαφέρει και να καταπλήσσει. (εφημερίδα La Repubblica)