Η Πηνελόπη Δέλτα εκδίδει τη "Ζωή του Χριστού" το 1925, όταν είναι ήδη πενήντα ενός ετών. Πρόκειται για ένα έργο με διαφορετική θεματική από όσα έχει ήδη γράψει αλλά και όσα θα το ακολουθήσουν. Είναι προφανές ότι η χριστιανική θρησκεία, η οποία της επιβλήθηκε στα παιδικά της χρόνια -ως καθήκον και δοκιμασία υπομονής, λόγω των ατελείωτων τελετών και προσευχών, που έπρεπε μάλιστα και να τη συγκινούν- δεν μπόρεσε να πληρώσει την πνευματική της μοναξιά. Αλλά ούτε αργότερα, στην ενήλικη ζωή της, η χριστιανική θρησκεία και η Εκκλησία μπόρεσαν να ανοίξουν διάλογο μαζί της και να την ανακουφίσουν στη ζοφερή αναμέτρηση με τις αντιξοότητες της ζωής. 

Είναι εύλογο επομένως να αναρωτιέται κανείς γιατί η συγγραφέας ασχολήθηκε με τα ιερά κείμενα, τα Ευαγγέλια, μολονότι δεν έχει απλώς μια αμφιλεγόμενη πίστη αλλά τρέφει και απαξιωτικά αισθήματα προς τη χριστιανική θρησκεία.